زبانحال امام رضا علیه‌السلام قبل از شهادت
مـسيـح می دمد از تـربت مـطهـر مـن فضای طوس نه، عالم بود معطـر من فـرشـتگـان هـمه زوّار زائـرين منـنـد بهشت گشته بهشت از بهشت منظر من مـنـم عـزيـز دل فـاطـمـه امــام رضـا که خلق کرده خدا خلق را به خاطرمن عجيب نيست اگر زائری که قبر مـرا به بر گـرفـته بگيـرد قـرار در بَرِ من دلی که زائرمن ميشود مزار من است خوشا دلی که شد اين جا مزار ديگرمن شکسته ای که صدا ميزند مرا از دور جـواب مـی شـنـود بـارهـا ز داور من ز هر دری که شود زائرم به من وارد درست چهـره به چهـره بود برابر من مـن آفـتاب خـدايـم جهـان در آغــوشم شما حضورمن و عالم است محضر من کـتـاب مـنـقـبـتـم را تـمام نـتـوان کرد اگر شوند هـمه انس و جـن ثنـاگر من کسی که زائر من گشت دوستش دارم روا بـود که خطـابش کـنـم بـرادر من الا تمـام خـراسـانـيـان پـاک سـرشـت خجسته باد شما را طواف مـقــبـر من فرشتگان چو کبوتر به دورتان گردند به شرط آن که بگـرديـد دور زائر من به زائرين من اينک نصيحتی ست مرا که احـتـرام بگــيـريـد از مـجـاور من اگر به مـرقد من نيـز دستـتان نرسيـد زنـيد بوسه به قـم بر مزار خواهر من هـزار حـيـف که قـدر مـرا نـدانـستـند که بـود هر نـفـس من غـم مکـرر من هـزار بار عـدو مخـفـيـانه کُـشت مرا خـدای نـگـذرد از قـاتـل سـتـمگـر من شرار زهر مرا در دل آتشی افروخت که آب گشت همه عضوعـضو پيکرمن چوشخص مارگزيده به خويش پيچـيدم خدا گواست چه آورد زهر بر سر من مـيان حجـره زدم دست و پا غـريبانه جـواد بود و من و لحظه های آخـر من دودست خويش گشود و گرفت اشک مرا فـتـاد تـا که نـگـاهـش به ديـدۀ تـر من زنان شهـر خـراسان گـريـسـتنـد همه زدند بر سر و سينه به جای مادر من به روز حشر نسوزد جحـيم "ميثم" را که بوده با سخن و سوز خويش ياورمن |